Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verongemakken]

VERONGEMAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verongemakte, heb verongemakt. Van het onscheidb. voorz. ver en ongemakken, van ongemak. Verontrusten, moeite en ongemak veroorzaken: behalven dat hij van

[p. 213]

de engelsche ruiters zeer verongemakt en beschadigt werd. Hooft.