Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verloochenen]

VERLOOCHENEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verloochende, heb verloochend. Van het onscheidb. voorz. ver en loochenen, hoogd. verlaugnen, Ottfrid. firlougnan. Tegen beter weten loochenen, dat men gemeenschap met iemand heeft: tot dat ghij mij driemaal verloochent sult hebben. Bijbelv. Voorts is zijn geloof verloochenen, zijne verkleefdheid daaraan val-

[p. 192]

schelijk ontzeggen. God verloochenen, Gods aanwezen loochenen. De natuur verloochenen, tegen hare inspraken handelen. Zich zelven verloochenen, tegen zijne geneigdheid handelen: hij en kan hemselven niet verloochenen. Bijbelv. Van hier verloochenaar, verloochenares, verloochening. Zamenstell.: Godverloochenaar.