Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verkwijlen]

VERKWIJLEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verkwijlde, heb verkwijld. Van het onscheidb. voorz. ver en kwijlen. Door gekwijl bederven, verspillen: gij verkwijlt uwe beste sappen. Gij moet uwe gezondheid zoo niet verkwijlen.