Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verkabbelen]

VERKABBELEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verkabbel-

[p. 165]

de, heb verkabbeld. Van het onscheidb. voorz. ver en kabbelen. Al kabbelende uitbrokkelen: dat water verkabbelt den oever hier en daar geweldig. Van hier verkabbeling.