Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verderf]

VERDERF, z.n., o, des verderfs, of van het verderf; zonder meerv. Van het onscheidb. voorz, ver, en der en, met weglating van den staart, zie ver. Vernietiging van allen welstand en alle geluk, volkomen bederf: hoe zie ik hen ten verderve snellen. So sal ick oock in ulieder verderf lacchen. Bijbelv., waar het voorts ook voor leed gebezigd wordt, in: soo hem een verderf ontmoetede op den wegh, dien gij sult gaen;

[p. 119]

en elders. Voorts wordt het voor dood gebruikt: die u leven verlost van 't verderf. Bijbelv., zal 't woest verderf uw trouw verbreiden. L.D.S.P. En voor de eeuwige verdoemenis: welcker eijnde is het verderf. Bijbelv. Zamenstell.: zielsverderf.