Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verbleeken]

VERBLEEKEN, onz. w., gelijkvl. Ik verbleekte, ben verbleekt. Anders ook verblikken. Van het onscheidb. voorz. ver en bleeken, van bleek. Bleek worden: hij verbleekte op dat gezigt. Zij weet van verbleeken noch bloozen, Halma, gemeenlijk, van bleeken, noch blozen, of blikken, noch blozen, zie blikken. Van hier verbleeking. Oul. werd het ook als bedr. gebezigd,

[p. 107]

voor bleek maken: wiens haijrkens Tagus gouden fijne sij verbleeckt. Pers. Verblikken werd oul. mede bedrijv. gebezigd: u ruiters wapenglans verblickt ons teer gezicht. Vlaerd. Rederijk. Ook onzijd.: so verblicten die bergen daeraf. Bijb. 1477. Van hier verbleeking.