Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[p. 96]

[Verankeren]

VERANKEREN, bedr. w., gelijkvl. Ik verankerde, heb verankerd. Van het onscheidb. voorz. ver en ankeren, van anker. Met zoogenoemde ankers bevestigen: gij moet dien muur beter laten verankeren.