Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veraf]

VERAF, bijw., van het bijw. ver en af. Het tegen-

[p. 95]

overstaande van nabij, en genoegzaam hetzelfde als ver, verre, op eenen grooten afstand: de stad ligt nog veraf. Die verre af is, sal door de peste sterven, ende die naebij is. Bijbelv. Zamenstell.: verafgelegen.