Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veradellijken]

VERADELLIJKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik veradellijkte, heb veradellijkt. Van het onscheidb. voorz. ver en adellijken, van adellijk. Adelen, adellijk maken: hij werd om zijnen edelen heldenmoed veradellijkt. Van hier veradellijking.