[Vent]
VENT, z.n., m., des vents, of van den vent; meerv. venten. Verkleinw. ventje. Bij Kil. ook veijn, en, even als het vriesche veint, een jongeling. In andere oorden des lands een karel: wat voor een vent is dat? Gemeenlijk in eenen verachtelijken zin, zoo als in: daer quam dees dagen een vent bij mij, die mij maecte verstoort. Const. th. Juweel.
Vent, hoogd. fänt, bij Wacht. fent, ital. fante, goth. fanta. Alles in de beteekenis van eenen voetknecht.
Auteursrechtvrij