Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veete]

VEETE, veede, en bij Kil. ook veijde, vied, z.n., vr., der, of van de veete; meerv. veeten. Haat, wrok, vijandschap: die grote vete te leggen ave. M. Stok., die elders vede schrijft, in: wie ten andren doe droech vede; even als Vond. dan eens veete, in: of er d'oude haat en veete steekt van binnen, en dan eens veede, in: erfvijandschap en onverzoenbre veede. Nu verschilt deze ook ten aanzien van het geslacht, blijkens: voedt den veede en endeloozen twist; en: door onmenschelijke veete. Bij Hooft is het te regt vrouwelijk, in: door een' onverzoenlijke veete, en elders. Veijde vindt men bij Sicke Beninga, Chronicel, enz., in: wantet alsoo verveerlijcke en swaer is, toe wesen in oorloogh in veijde. Phede in het stadrecht van Deventer, in: of deselve ook eenige last oft phede op sich hadde, en elders. Van hier veeden, of veeten, veelike zaken, veedig, een voorwerp van veete, middeleeuw. lat. faidosus. Zamenstell. veedebrief, eene schriftelijke uitdaging van iemand, wien men veete toedroeg, vee-

[p. 74]

deloos, veilig voor veete, van eene plaats gesproken, waarop een veedige niet vervolgd worden kon, en welke men oulings vedeles noemde, veetschap, Kil., - oorveede, in het middeleeuw. lat. urpheda, plegtige verzoening der veete, oorveedebrief, enz.

Veete, veede, veijde, vied, phede, middeleeuw. lat. faida, feida, deen. feide, neders. veide, hoogd. fehde, opperd. fecht, zweed. fegd, ijsl. faed, angels. faehth, is verwant aan vechten en vijand, en komt van het oude vijen, haten.