Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veem]

VEEM, z.n., vr., der, of van de veem; meerv. veemen. Een onderling verbonden gezelschap. In dezen zin bezigde men oulings in Nedersaksen wegens de gezamenlijke leden van eene regtbank, waarvan elk bijzonder lid den naam van fehmschöppe, en de opperregter dien van fehmer, feimer, of freijgraf, droeg; terwijl de vierschaar zelve fehmdinge, fehmgedinge, fehmgericht, eene daarvoor komende zaak fehmsache, fehmwröge, fehmrüge, de plaats, waar men vierschaar hield, vonniste, en strafte, fehmstätte, en het straffen verfehmen, noemde. Hier te lande is veem een der twee bijzondere rotten van Amsterdamsche waagdragers, die zich door de bijnamen van klapmutsen en bontehoeden onderscheiden; en oulings was het een gezelschap over het algemeen: hij komt bij gien giesten, hij

[p. 68]

had al een andere veem. Bredero. Maar als g'u in de veem der zanggodinnen vlijt. Hooft. Deez gaat bij Imbize, en andren dier veeme. Dezelfde. Een groote veem ketters. Oud. Voorts is dit woord verwant aan vaam, vadem, en beteekent het eigenlijk eene hoeveelheid van deze of gene dingen, welks hoogte en breedte eenen vadem bedraagt, welke beteekenis het neders. fehm nog hedendaags heeft, en voorts ook eene andere hoeveelheid van dingen, eene verzameling daarvan, bijzonderlijk van korenschoven, stroo en hooi, waaraan men de namen van fehm en fehmen, of, volgens de gemeene uitspraak, feim en feimen, geeft. Zie voorts vadem. Dit veem wordt ook veen, ven en vein genoemd, waarvan veennoot, vennoot, veinnoot; zie dit laatste woord.