Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vasten]

VASTEN, z.n., o., des vastens, of van het vasten; zonder meerv. Eigenlijk, de onbepaalde wijze van vasten. De daad van vasten, onthouding van spijs,

[p. 40]

uit Godsdienstige beginselen: zij hielden een vasten. David vastede een vasten. Bijbelv. Voorts bestempelt men den vastentijd ook wel eens met den naam van vasten, die dan vr. is. Zie vaste. Zamenstell.: vastendag, vastentijd, enz. Van vasten.