Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Valsch]

VALSCH, bijv. n. en bijw., valscher, valschst. Onecht, nagemaakt: valsch goud, valsche diamanten, valsche munt, enz. Ook in eenen zedelijken zin: een valsche ootmoed, valsche vreugde, valsche vroomheid, een valsche vriend, valsche Apostel, valsche Messias, valsche Goden. Bedriegelijk, welke beteekenis valsch in de opgenoemde gevallen ook reeds heeft, maar welke de eenige is, in: een valsch hart. Welk een valsch mensch! Werkzaam, om valsche dingen voort te brengen: het is een valsche getuige. Valsche munter, valsche munterij, valsche tong. Te vergeefs werckt de valsche penne der schriftgeleerden. Bijbelv. Onwaarachtig: eene valsche stelling, een valsch besluit. Gij zult geen valsch getuignis geven. L.D.S.P. Gij spreekt valsch van Ismaël. Bijbelv. Tegen de regelen der kunst aandruischend: wat zingt gij valsch! Die snaar geeft een valsch geluid. Valsche passen maken, het gene overdragtelijk ook van buitensporigheden in iemands handel en wan-

[p. 22]

del gebezigd wordt. Eindelijk is valsch, hier te lande, even als in het neders., ook wel eens grimmig: ik werd er valsch onder. Zij werd zoo valsch op mij, dat zij mij de oogen wel uit het hoofd gehaald zou hebben. Van hier valschaard, valschelijk, valschen, bij Kil., even als het hoogd. falschen, vervalschen: soe wie dranc valschede. Keur. der St. H. valschheid. Zamenstell.: valschhart, valschtongig, valschtongigheid, bij Camph. - vervalschen, enz. Doorvalsch, onvalsch, enz.

Valsch, hoogd. falsch, neders., zweed. falsk, ijsl. falskur, eng. false, ierl. falsa, wallis. ffals, fr. faux, ital. falso, komt met het lat. falsus, van fallere, misleiden, bedriegen.