Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vaandel]

VAANDEL, z.n., o., des vaandels, of van het vaandel; meerv. vaandelen, en vaandels. Anders vendel. Bij Kil. ook vendelingh, vaendelingh. In tegenoverstelling van kornet, standaard, vlag, vleugel, en wimpel, zulk eene vaan, als waaronder eene bende voetvolk optrekt: met vliegende vaandelen. Terwijl hij 't vaandel zwaait. 't Bloedigh krijgsgeweer en standert,

[p. 4]

vlagh en vendels. Vond. Daer Nassau nu zijn vaendel plant. Dezelfde. Hij heeft het vendel na den oever gewendt. Hooft. Ende de vaendelen opsteken. Bijbelv. Voorts ook nog zoo veel voetvolks, als er gezamenlijk onder een vaandel optrekt: er kwam op nieuw een vaandel spanjaarden binnen. En vult de lege vaendels weer met jongen. Vond. Zamenstell.: vaandelkoord, vaandelkwast, vaandelpelotton, vaandelstok, enz. Oorlogsvaandel, oproervaandel, vrijheidsvaandel, enz. Van vaan.