Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitzieken]

UITZIEKEN, onz. w., gelijkvl. Ik ziekte uit, ben en heb uitgeziekt. Van uit en zieken. Met zijn, door ziekte gezuiverd worden: gij zijt waarlijk wel uitge-

[p. 329]

ziekt. Met hebben, lang genoeg met ziekte worstelen: heeft dat huishouden nog niet uitgeziekt?