Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitvaren]

UITVAREN, onz. w., ongelijkvl. Ik voer uit, ben of heb uitgevaren. Van uit en varen. Al varende uitrei-

[p. 317]

zen: met welk schip voer hij uit? Zich ijlings ergens uit begeven: de Duijvel is uijt uwe dochter uijtgevaren. Bijbelvert. Met geweld losbarsten: doe voer een wint uijt van den Heere. Bijbelvert. In toornige uitdrukkingen losbarsten: zij begon vreesselijk tegen hem uit te varen. Hij is tegen hen uijtgevaren. Bijbelvert. Ten einde varen: dat scheepje zal haast uitgevaren hebben. Bij Kil. ook weggevoerd worden, zoo als een lijk ter begrafenis. Van hier uitvaart.