Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uittuilen]

UITTUILEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik tuilde uit, heb uitgetuild. Van uit en tuilen. Ten einde tuilen; zoo bedr. als onz.: laat hem zijnen tuil uittuilen. Hij heeft nog niet uitgetuild.