Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitspringen]

UITSPRINGEN, onz. w., ongelijkvl. Ik sprong uit, ben en heb uitgesprongen. Van uit en springen. Zich

[p. 307]

al springende ergens uit bewegen: hij is uit het venster uitgesprongen. Uitschieten: het slot wil niet uitspringen. Uitsteken: die hoek springt al te ver uit. Met hebben ten einde springen: nu zal zij haast uitgesprongen hebben. Van hier, bij Kil. wtspronck, wtstekinghe, veurdack.