Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitspatten]

UITSPATTEN, onz. w., gelijkvl. Ik spattede uit, ben en heb uitgespat. Van uit en spatten. Al spattende

[p. 305]

uitspringen: het bloed spatte hem uit neus en mond uit. Zich buitensporiglijk gedragen: hij spat gestadig uit. Wie breidelt dees genegenheit, dat zij niet uit en spat? Vond. Van hier uitspatting.