Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[p. 294]

[Uitronden]

UITRONDEN, bedr. w., gelijkvl. Ik rondde uit, heb uitgerond. Van uit en ronden. Bedr., iets derwijze uithollen, dat het van binnen rond worde: gij moet het beter uitronden.