Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitkoken]

UITKOKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik kookte uit, heb en ben uitgekookt. Van uit en koken. Bedr., al kokende uitbrengen: gij kookt er alle kracht uit. Al kokende van kracht ontblooten: kook het vleesch zoo sterk niet uit! Al kokende zuiveren: het linnen dient wel uit-

[p. 277]

gekookt te worden. Onz., met zijn, al kokende van kracht beroofd worden: het zal te veel uitkoken. Van hier uitkoking.