Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitbundig]

UITBUNDIG, bijv. n. en bijw., uitbundiger, uitbundigst. Eigenlijk, even als het hoogd. ausbundig, in zijne soort uitnemend, van het angels. beond, zijnde,

[p. 254]

van beon, zijn, en van aus, uit, als een adverbium qualitatis, zoo veel als extra beteekenende, niet ten aanzien van plaats, maar van voortreffelijkheid. Maar bij Halma overdadig; in welken zin men in Vriesland onbandig bezigt. Van hier uitbundigheid, uitbundiglijk.