Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Twijn]

TWIJN, tweern, z.n., m., des twijns, of van den twijn, - des tweerns, of van den tweern; zonder meerv. Bij Kil. ook tweijn en twist, even als in het eng., waar het voorts ook twine luidt. Gedubbeld ga-

[p. 238]

ren: wat geeft gij voor dien twijn? Van hier twijnen, enz. Zamenstell.: twijndraed, twijngaren, Kil. Van twee.