Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tusschentand]

TUSSCHENTAND, z.n., m., des tusschentands, of van den tusschentand; meerv. tusschentanden. Verkleinw. tusschentandje. Van tusschen en tand. Een tand, welke tusschen andere tanden opkomt: de wederzijdsche tanden worden door dien tusschentand uit hunne plaats gedrongen.