Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Turf]

TURF, z.n., m., des turfs, of van den turf; meerv. turven. Verkleinw. turfje. Eigenlijk eene zode, welke beteekenis turf in het eng., torf in het zweed., en tijwarch in wallis, oefent. Voorts eene brandbare zode, welke men boven van de heidevelden spit, en verbrandt;

[p. 216]

en eene brandbare veenkluit, uit zekere vette veenaarde gevormd, die, op verscheidene plaatsen, uit den lagen grond opgebaggerd, vastgetrapt, tot vierkante brokken gestoken, gedroogd en tot brandstof gebezigd wordt: leg een turfje aan het vuur. Verbodt van eenigen turf te steeken. Hooft. Turf graven, turf baggeren, turf maken, turf trappen, turf stapelen, turf vletten, turf meten, turf tonnen, enz. In het veen ziet men op een turfje niet, beteekent, daar men overvloed van iets heeft, is men op zoodanig iets niet karig. Hij weet eenen turf in drieen te kloven, hij is hoogzuinig. Van turf komt turven. Zamenstell.: tursakker, turfasch, turfbak, turfbank, turfboer, turfdamp, turfdrager, turseiker, turfgraver, turfhok, turfkelder, turfkluit, turfkoker, turfkool, turfkooper, turfland, turfmaakster, turfmaker, turfmand, turfmarkt, turfmeetster, turfmeter, turfmolm, turfpraam, turfschip, tursschipper, turfschouw, turfschuit, turfschuur, turfspitter, turfsteker, turfton, turstonner, turstonster, turfveen, turfverkopper, turfverkoopster, turfvulster, turfvuur, turswagen, turfzolder, enz. Baggerturf, winterturf, zomerturf, enz.

Turf, Kil., hoogd., neders., zweed., ijsl. torf, oudd. torft, zurufft, zurf, zurb, zurbe, turben, middeleeuw. lat. curffodi, turba, ital. torba, fr. tourbe, angels. tijrb, tijrf, turfe, eng. turf, komt misschien van het ijsl. torfa, graven, en vervolgens ook de gegravene turf branden.