Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tulband]

TULBAND, z.n., m., des tulbands, of van den tulband; meerv. tulbanden. Verkleinw. tulbandje. Bij Kil. turbant en tulpe. Eene turksche hoofdwrong: op den tulbant. Vond. - Eng. turbant, fr., hoogd.

[p. 215]

turban, ital. turbante, en torpante, perz. dijlbent, waaruit dit woord ontleend is. Voorts bezigt men het ook wegens zeker gebak, dat de gestalte van eene turksche hoofdwrong heeft: die tulband is uitnemend lekker.