Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tuit]

TUIT, z.n., vr., der, of van de tuit; meerv. tuiten. Verkleinw. tuitje. Evenveel als toot, eene uitstekende punt van menigerlei aard; zoo als die van eene kan: de tuit is van die kan gebroken; die van een ouderwetsch hoofdhulsel: eene muts met tuiten; bij Kil. ook die van eene borst, anders tet; en de borst zelve. Voorts ook de kan zelve, waarvan tuit anders de punt aanduidt. Deze beteekenis heeft het woord in: met kannen, potten, toiten, glasen. v. Hass. Als mede eene

[p. 214]

puntige haarvlecht: zij droogt en net de groene tuit. Vond. Bij Kil., ook, een horen, anders toot, en de velg van een rad. Oul. beteekende tuit ook eene ligte vrouw: van 't ghewaet van lichte Tuyten. Gesch. Van hier tuiten, enz. Zamenstell.: tuitband, de band van eene haarvlecht, tuitkan, tuitmuil, Kil., tuitpot, tuitschoen, tuituil. Kil. enz. Haartuit, ijdeltuit, of ijltuit, schoentuit, vertuiten, enz.