Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tuchteling]

TUCHTELING, z.n., m. en vr., des tuchtelings, of van den tuchteling; en der of van de tuchteling; meerv. tuchtelingen. Een man, of eene vrouw, die om slecht gedrag in een tuchthuis, of verbeterhuis, ge-

[p. 206]

plaatst is: kan dit tot verbetering van dien of die tuchteling dienen? In het hoogd. zuchtling. Van tucht.