TROEBEL, z.n., m., des troebels, of van den troebel; meerv. troebelen, of troebels. Beroerte, onlust: uit hoofde van de troebels. Bij Kil. ook trobel, troeble, en turbel, lat. turba, hoogd. turbel, fr., eng. trouble, van het oude truben, trüben, beroeren, gr. ϑοϱυβειν, lat. turbare, afstammende.
Auteursrechtvrij