Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Traag]

TRAAG, bijv. n. en bijw., trager, traagst. Ongeneigd tot beweging: wees zoo traag niet, om eens op te rijzen. Trage krijgslien moe van buit. Vond. Onei-

[p. 167]

genlijk, het tegenovergestelde van vlug: traag van begrip. In overleg niet trager. Vond. Het tegenovergestelde van vlijtig: hij is traag in zijn werk. Zijt niet traeg in 't beneerstigen. Bijbelv. Bezwaarlijk tot iets overgaande: traeg tot toorne. Bijbelv. Als bijw., niet schielijk: hij gaat er traag mee voort. Gij spiegelt traegh u aen een ander. Vond. Van hier traagheid, tragelijk. Zamenstell.: traaglooper, zeker slag van spookdieren: de traaglooper van Ceilon.

Traag. Kil. traegh, hoogd. trage, Kero traga, Ottfrid. drago, zweed. trög, ierl. tregur, komt van het zweed. dröga, ijsl. trega, ital. tregare, schot. dretche, Kil. traeghen, talmen; van waar vertragen.