Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Touw]

TOUW, z.n., o., des touws, of van het touw; meerv. touwen. Verkleinw. touwtje. Eene gewone hennipen koord: touw spinnen, of slaan. Ende hare touwen van ons werpen. Bijbelv. Op dit touw. D. Deck. Men viert het armdick touw. Vond. Ik wil aan dat touwtje niet trekken, ik wil mij met dat werk niet inlaten Touwtje springen, in Vriesland touwdansen. Zich aan geen stroo laten binden, zoo lang er touw te bekomen is. Zie stroo. Van hier touter, enz. en touwen, vlechten. Zamenstell.: touwdansen, touwdraaijer, Kil. touwgras, zeker plantgewas, touwkooper, touw-

[p. 166]

slager, touwstruik, zeker plantgewas, touwwerk, touwwinkel, enz. Ankertouw, bindtouw, bootstouw, hoofdtouw, kabeltouw, katroltouw, pektouw, vliegertouw, wiegtouw, enz.

Touw, Kil. touwe, eng. tow, hoogd., neders. tau, ijsl. taug, tog, zweed. tog, beteekent eigenlijk eene koord, waaraan men trekt, of waarmede men iets voorttrekt, en komt van togen, trekken.