Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Toovenaar]

TOOVENAAR, z.n., m., des toovenaars, of van den toovenaar; meerv. toovenaars, en toovenaren. Oulings tooveraar. Al wie zijn werk van tooveren maakt, een heksenmeester, een zwartekunstenaar: een guijchelaar, ofte die op vogelgeschreij acht geeft, ofte tooveraer. Bijbelv. Een zeer vernuftig mensch: het is een toovenaar in zijne kunst. Van hier toovenaarster, toovenares, gemeenlijk tooveres, Kil. tooverersse, tooverinne.

Toovenaar, Kil. tooverer, hoogd. zauberer, komt van tooveren.