Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Toeten]

TOETEN, onz. w., gelijkvl. Ik toette, heb getoet. Op eenen horen blazen: hoor den bakker eens toeten! Voorts worden iemands ooren gezegd te toeten, wanneer zij soortgelijk een geluid schijnen te verwekken, als iemand, die op eenen horen blaast. Spreekw.: hij weet van toeten, noch blazen, hij weet nergens van. Van hier getoet, toeter, toetster, enz. Zamen-

[p. 132]

stell.: toethoren, toetschuit, eene veerschuit, welker vertrek door getoet aangekondigd wordt.

Toeten, oul. toten, is van het verouderde tote, een hoorn, afkomstig, het welk een klanknabootsend woord schijnt. Toeten is ook naauw verwant aan tuiten, en waaruit de zamenstell.: loftuiting en oortuiting gevormd zijn.