Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Toegevend]

TOEGEVEND, eigenlijk een deelw. van toegeven. In

[p. 111]

het gebruik een bijv. n. en bijw. toegevender, toegevendst. Geneigd, om toe te geven: hij handelt zeer toegevend. Van hier toegevendheid. Zamenstell.: ontoegevend, ontoegevendheid.