[Tigt]
TIGT, z.n., vr., der, of van de tigt; meerv. tigten. De daad van tigten, betigten, eene aanklagt: tichte ende aenspraecke doen. Kil. Ende hen voor scheepenen tichte te ghevene. v. Hass. In het neders. ook ticht, oudduitsch zicht. Van tigten, voortdurend werkw. van tijgen, neders. teijen, hoogd. zeihen, dat oulings voor betigten in gebruik moet zijn geweest. Zie voorts tijgen.
Auteursrechtvrij