Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Teugelen]

TEUGELEN, bedr. w., gelijkvl. Ik teugelde, heb ge-

[p. 83]

teugeld. Door het aandoen van eenen teugel onder bedwang brengen: ik geloof niet, dat dat paard nog ooit geteugeld is. Overdragtelijk, evenveel hoe onder bedwang brengen: zijne driften teugelen. Een volk teugelen. Van hier teugeling. Zamenstell.: teugelbaar, enz. Beteugelen, beteugeling, onbeteugeld, onteugelbaar, ontteugelen, enz.