Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tering]

TERING, z.n., vr., der, of van de tering; zonder meerv. Bij Kil. anders ook teer, teere, tere. De daad van teren, vertering der long, of uitdrooging, uittering: hij is aan de tering gestorven. Vertering van spijs: het hapert mijne maag aan eene goede tering.

[p. 79]

Uitgaven aan spijs en drank, enz.: de tering naar de nering zetten, niet meer verteren, dan men wint; bij Kil. teere nae neere setten. Van hier teringachtig. Zamenstell.: teringkoorts, teringkwaal, teringziekte, enz. Borsttering, longtering, enz. Van teren.