Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tegenstreven]

TEGENSTREVEN, bedr. w., gelijkvl. Ik streefde tegen, heb tegengestreefd. Van tegen en streven. Eigenlijk, in eene tegenoverstaande rigting van iets anders streven, zoodanig iets tegenworstelen: den stroom tegenstreven. Overdragtelijk, zich op evenveel welke

[p. 64]

wijze tegen iets onstoffelijks verzetten: de genade tegenstreven.