Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tegenbevel]

TEGENBEVEL, z.n., o., des tegenbevels, of van het tegenbevel; meerv. tegenbevelen. Van tegen en bevel. Een bevel, dat tegen een ander bevel aandruischt: zoo haast hij eenig bevel geeft, geeft zij een tegenbevel.