Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tartuffel]

TARTUFFEL, z.n., vr., der, of van de tartuffel; meerv. tartuffelen, of tartuffels. Eigenlijk, zeker slag van stuifzwam, dat, in Italie en daaromstreeks, ter grootte, en in de gestalte, van walnoten in de aarde groeit, eenen sterken reuk van zich geeft, en door velen gaarne gegeten wordt; zoo als door een paar gees-

[p. 31]

telijken, die, in tegenwoordigheid van Moliere, aan het paleis van den Pauselijken gezant, hunne paternosters, naar den uiterlijken schijn, zeer aandachtig baden, maar, zoo haast zij tartuffels te koop hoorden roepen, uitriepen: o signore! Tartuffi! Tartuffi! en hem hierdoor aanleiding gaven, om eenen schijnheiligen met den naam van Tartuffe te bestempelen. Voorts gaf men in Italie aan de aardappelen, toen deze aldaar bekend werden, den naam van tartuffo; en hiervan, of van het verkleinw. tartuffolo, vormde men in Duitschland, waarheen de aardappelen uit Italie voortgeplant werden, de benaming van tartuffel, tartouffel, kartouffel, of kartoffel, waarmede men de aardappelen hier te lande ook wel eens bestempelt. Daarentegen heeft het gezegde slag van stuifzwam zijnen fr. naam van truffe, of truffle, en den eng. truffle, en hoogd. truffel, aan den ital. tribolo, of, volgens Adelung, omdat het, even als de druiven, in trossen groeit, aan het neders. druffel, te danken.