Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Taalkenner]

TAALKENNER, z.n., m., des taalkenners, of van den taalkenner; meerv. taalkenneren, en taalkenners. Van taal en kenner. Iemand, die met den aard en de regelen van eene, of meer, bijzondere landtalen wel be-

[p. 5]

kend is: aan het oordeel van Taalkenneren overlaten. Kluit.