Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stroo]

STROO, z.n., o., van het stroo; meerv. strooijen. Verkleinw. strootje. Halmen van uitgedorscht koren: bind het stroo in bossen. Ende de leeuw sal stroo eten, als een runt. Bijbelv. De deugd ligt uitgestrekt op 't stroij. D. Deck. Dorre halmen van andere veldvruchten: het stroo moet van de erwtrijzen afgehaald worden. Wij zullen veel stroo, en weinig boonen, hebben. Spreekw. op stroo liggen, een lijk zijn, dat reeds op stroo is afgelegd. Iemand geen stroo in den weg leggen, hem geene de minste hindernis toebrengen. Geen stroo voor iemand uit den weg leggen, hem in niets behulpzaam zijn. Zich aan geen stroo laten binden; zoo lang er touw te bekomen is, zich in geene zaken van weinig gewigt laten bepalen. Hij

[p. 755]

laat zich aan een stroo binden, hij laat zich met een stroo trekken, hij laat zich niet lang, of sterk, verzoeken. Over een haverstroo twisten, over dingen van weinig aanbelang krakeelen Het is een mannetje van stroo, een zwak mannetje, dat weinig tegenweer kan bieden. Verhuizen kost bedstroo, veroorzaakt anders onnoodige uitgaven. Ik kan er geen stroo breed, de breedte van een stroo, van missen. Van hier strooachtig, strooijen, bijv. n., zamenstell.: strooband, stroobed, stroobokking, stroobos, strooboter, stroobundel, stroodak, stroodek, stroogeel, stroohalm, stroohoed, stroohuisje, stroohut, strooknoop, stroolid, stroopijp, stroowisch, stroozak, enz. Bedstroo, boonenstroo, dakstroo, erwtestroo, haverstroo, wikkenstroo, enz.

Stroo, hoogd., Notk. stroh, vries. strie, angels. streow, streu, eng. straw, zweed. stra, ital. strame, lat. stramen.