Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stiefmoeder]

STIEFMOEDER, z.n., vr., der, of van de stiefmoeder; meerv. stiefmoeders. Eene tweede moeder, welke iemand verkrijgt, wanneer zijn vader de plaats van deszelfs overledene moeder door eene andere vrouw vervult: zij was eene goede stiefmoeder voor ons. On-

[p. 693]

eigenlijk, eene harde moeder: hij vond in de natuur eene stiefmoeder, werd hard, ongunstig, door haar behandeld. De fortuin is geene stiefmoeder voor u geweest, gij hebt in hare volle gunst gedeeld. Fortuijne is mijn stiefmoedere tot allen tijen. Const. der Minn. Van hier stiefmoederlijk, ongunstig, stiefmoederschap.

Stiefmoeder, neders. stefmoder, Raban. Maur. stuphmuter, hoogd. stiefmutter, halbmutter, bij ons veelal tweede moeder, vries. moike, moeije; gelijk als een stiefvader daar omke heet.