Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stevel]

STEVEL, z.n., m., des stevels, of van den stevel;

[p. 690]

meerv. stevels. Verkleinw. steveltje. Eene laars, en bijzonderlijk eene stijve ruiterslaars: ik kan mijne stevels niet uitkrijgen. Van hier stevelen, van stevels voorzien: hoe zijt gij zoo gesteveld? Zamenstell.: stevelkap, stevelknecht, een werktuig om laarzen uit te trekken, - stevelmaker, enz.

Stevel, Kil. steuel, stiuel, stifel, hoogd. stiefel, zweed. stöfvel, oud fr. stivelé, ital. stivale, middeleeuw. lat. stivalee, stivale, aestivale, schijnt, door voorzetting van het blaasgeluid, uit het lat. tibiale, beendeksel, gevormd.