Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sterrekijker]

STERREKIJKER, z.n., m., des sterrekijkers, of van den sterrekijker; meerv. sterrekijkers. Van ster en kijker. Eigenlijk, iemand, die naar de sterren kijkt; maar in het gebruik bijzonder-

[p. 686]

lijk iemand, die zulke sterren gadeslaat, als aan welker stand het bijgeloof eenigen invloed op de algemeene of bijzondere lotgevallen der menschen toeschrijft: de oostersche hetdenen raadpleegden hunne sterrekijkers telkens, voor dat zij eenige onderneming van gewigt aanvingen. Van hier sterrekijkerij, sterrenwichelarij, en dus geheel iets anders, dan sterrekunde.