Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stappen]

STAPPEN, onz. w., gelijkvl. Ik stapte, (oul. stiep), heb gestapt. Eigenlijk, door eene beurtelingsche beweging der voeten voorbij elkanderen, zulk een geluid voortbrengen, als dit woord uitdrukt. Vervolgens, met dezelfde beweging der voeten, voortgaan: wij stap-

[p. 647]

ten gezamenlijk naar dat huis. Bijzonderlijk, even als het hoogd. stapeln, met hoog opgehevene beenen voorttreden: wat stapt hij deftig daarheen. Hij stapt als eene paauw. In tegenoverstelling van loopen, draven, enz. langzaam voortgaan: wij lieten de paarden stappen. Spreekw.: hij gaat stappen, hij ligt op sterven, of hij verwijdert zich uit vrees van eenige plaats. Van hier: stap, enz. Stappens, ook stappans, of staphands, volgens Kil. aanstonds: ende staphands als Grave Dideric dit sach. v. Hass. Ende staphans in den seluen tiden. Bijbel 1477. Zamenstell.: Aanstappen, afstappen, doorstappen, instappen, misstappen, nastappen, opstappen, overstappen, toestappen, uitstappen, wegstappen, enz.

Stappen, bij Kil. ook stippen, hoogd. stapfen, eng. step, is een klanknabootsend woord.