Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spugen]

SPUGEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik spoog, heb gespogen. Allerlei dingen uit den mond opgeven, en met eenig geweld uitwerpen: hij spoog den laauwen drank weder in het glas. Onzijdig is het in het spreekwoord: spugende kinderen, dijende kinderen, kinderen, die gestadig zog uit den mond opgeven, groeijen doorgaans voorspoedig. Intusschen beteekent het zoo onzijdig doorgaans speeksel uitwerpen: kunt gij niet rooken zonder gestaag te spugen? Doe spogen sij in sijn aengesichte. Bijbelv. Van hier, of van het oude spogen, dat het eigenlijke stamwoord van spoog en gespogen schijnt, spog. Zamenstell.: bespu-

[p. 604]

gen, inspugen, opspugen, overspugen, uitspugen, wegspugen, enz.

Spugen, hoogd. spuchen, spucken, spützen, speijen en spöwen, neders. spijen, vries. spuijen, angels. spiwan, spittan, spaetan en spaetlan, gr. φυττειν, πυειν, en σπειειν, lat. spuere en sputare, eng. spit, spew, spue, en spawl, ijsl. spija, zweed. spij, en spotta, Kero. spian, Ottfrid. spean, spiwan, Ulphil. spiwan, Kil. spouwen, spijen, spijghen en spicken, is evenveel, als spouwen, en spuwen, en als het oude speken, van waar spekel, en speeksel; en al deze woorden zijn hunne beteekenis aan hunnen klank verschuldigd. In Noordholland zegt men nog spijen, waarvan, als de jonge kinderen veel overgeven: spijers zijn bedijers.