Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spitten]

SPITTEN, bedr. w., gelijkvl. Ik spittede, heb gespit.

[p. 578]

Met een spits of scherp toeloopend werktuig delven, graven: hij is lustig aan het spitten. Boter spitten, dezelve met zulk een werktuig uit een vat opdelven. Voorts ook met zulk een werktuig doorboren: ick sal David aen den wandt spitten. Bijbelv. Van hier spitter, spitting. Zamenstell.: omspitten, vastspitten, enz.

Spitten is naauw verwant aan speten, en zoo ook vermaagschapt aan spade, speet, spies, spit en spits.