Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Slijten]

SLIJTEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik sleet, heb, of ben, gesleten. Onz., onder een gestadig gebruik afnemen, verteerd worden: dat kleed slijt geweldig onder het dragen. Van lieverlede afnemen, verdwijnen: de droefheid slijt met den tijd. Dat zal langzamerhand moeten slijten. Hare koorts begint te slijten. Bedrijvend, door een gestadig gebruik doen verteren: wat slijt die jongen een kleederen! zijn leven deerlick slijt. Vond. Vertieren: het wil niet aan den man; ik kan er niets van slijten. Afbreken, en voor afbraak verkoopen: de buitenplaats de snellen is ook al gesleten. Van hier sleet, iets dat gesleten, of afgebroken wordt, als eene oude schuit enz.: het is niet meer dan eene sleet; - slijtaadje, verslijting van kleederen, en verkooping in het klein, slijte, bij Kil.

[p. 473]

evenveel als sleet, - slijter, iemand, die deze of gene waren, bijzonderlijk wijn en sterke dranken, in het klein verkoopt, ook iemand, die de afbraken van huizen enz. koopt en verkoopt, - slijterij, de winkel van eenen slijter, slijting, verkooping in het klein, en voorts alle andere daden van slijten, enz. Zamenstell.: afslijten, doorslijten, uitslijten, verslijten, enz.

Slijten, zweed. slita, neders. sliten, hoogd. schleissen, Ottfrid. sleizan, schijnt zijne beteekenis verschuldigd aan zijnen klank, die eene wrijving aanduidt.